Nieuleczalna choroba nie musi być końcem świata.

Jestem chory od kilkunastu miesięcy na Stwardnienie Boczne Zanikowe (SLA). Pierwsze objawy nie były poważne. Drżały mi mięśnie od czasu do czasu i nic więcej. Zaniepokoiłem się dopiero, gdy pojawiły się problemy z mówieniem i pisaniem. To dyskwalifikowało mnie w zawodzie nauczyciela. Badania lekarskie sprawnie przybliżały do postawienia  diagnozy.  I ostatecznie musiałem zmierzyć się z prawdą o sobie.

Mój stan zdrowia nigdy nie będzie lepszy, ale sukcesywnie  będzie się pogarszał. Nie będę  mógł wykonywać codziennych czynności, które były dla mnie proste i niezbędne w codzienności. Będę  zależny od innych osób i bez ich pomocy nie wstanę z łóżka, nie skorzystam z toalety,  nie zjem i nie napiję się samodzielnie. Nie podrapię na skórze swędzącego miejsca i nie obrócę się w łóżku  z jednego boku na drugi w ciągu każdej kolejnej nocy. Nie oczyszczę nosa, nie wyjmę rzęsy z oka, nie przełknę kęsa jedzenia, a ostatecznie nawet o to nie poproszę, bo mięśnie odpowiedzialne za mówienie odmówią posłuszeństwa sygnałom z mojego mózgu.

Co  pozostaje w takiej perspektywie? Póki jest świadomość pozostaje jakiś wybór. Lekarze zapewniają, że mój mózg będzie sprawny do końca. W moim przypadku sprowadza się do prostego stwierdzenia: poddać się czy walczyć? Wiem, że rezygnacja doprowadzi mnie do koszmarnego, ostatniego etapu mojego życia.  Poddanie się to rozgoryczenie i drażliwość, depresja i izolacja psychiczna. Dodatkowo choroba złamie mnie szybciej, gdy psychika skapituluje. 

Postanowiłem walczyć o to, co można zdobyć. Wiem, ze wojna o wymarzone życie na ziemi jest już przegrana, ale zamierzam stoczyć kilka bitew i mieć satysfakcję, że nie stchórzyłem. Oczywiście najgorsza na polu bitwy jest samotność. Wtedy szybko traci się nadzieję i gubi się sens istnienia. 

Pomimo choroby nie straciłem mojej chrześcijańskiej wiary. Nie kłócę się z Najwyższym, ale widzę w Nim doświadczonego sojusznika. On przeprowadzi mnie przez minowe pole, doda siły i otuchy, będzie przy mnie gdy będę leżał w bólu i pokaże mi drugi brzeg Jego krainy, gdy stracę nadzieję. Dodatkowo moja wiara znowu ma szanse oczyścić się z tego, co jest wyłącznie wiedzą religijną, a nie spotkaniem osób.

Moi bliscy i przyjaciele to oczywiście towarzysze broni (bracia i siostry w moich bezwładnych ramionach). To dzięki nim mogę w ogóle mówić o walce i mieć nadzieję na  satysfakcję. To dla nich również warto wychodzić na pole bitwy i trwać w nadziei wbrew nadziei. To oni niosą ciężar konkretnych codziennych zmagań. Trwają przy mnie i służą bez wielkich słów. Ich obecność i troska to czysta miłość. Niejako niosą mnie do upragnionego łóżka w polowym szpitalu i tam dbają o mnie najlepiej jak mogą.

W takim kontekście mogę powiedzieć, że nieuleczalna choroba nie musi być jak armagedon dla życia człowieka. Można chorować bez poczucia krzywdy i zawodu. W chorobie dostrzegać szanse na właściwą zmianę. Należy przyjąć jednak odpowiednie założenia i mieć odpowiednie warunki.